I wtedy poznałem ją.

Morska fala przywlokła ją na brzeg niczym Wenus.

Długie jasne włosy oplotły całe jej ciałko.

Gdy otworzyła oczy zobaczyłem z nich gwizdy

Jednak czas mijał a moja miła nie przemówiła.

Od lat nie wypowiedziała ani słowa.

Uspokajała mnie w burzowe noce śpiewem.

Lecz jej języka nie zrozumiałem.

Moja mała luba nie czyniła uczuć.

Nie płakała nie śmiała się za czasu.

Tylko podczas śpiewu łzy szkliły jej gwieździste oczy.

A usta unosiły się do góry w najpiękniejszym uśmiechu.

Pewnego dnia najeźdźcy przyjechali.

Ograbili całą wioskę mą lubą chcieli zabrać.

Acz wstąpiłem im na drogę mieczem wymachując.

Wtedy po raz pierwszy łzy jej zobaczyłem.

W chwili nieuwagi mojej w ciało me szpikulec wbili.

Własną flaga do ziemi przyszpilili.

A łzy się lały wraz z potokiem krwi.

Widzieć przestałem ,lecz wciąż słyszałem jej pieśń.

Śpiewała to co znałem od zawsze .

Jej spokojną pieśń.